Przedswit I - wprowadzenie

10 V 2008

Żaden budzik nie powinien dzwonić o tak nieludzkiej porze. Ubieram się mechanicznie, tak samo przygotowuję śniadanie - powolnymi, sennymi ruchami.
Za oknem szarzyzna, ni to noc, ni to dzień.
Opieram się o framugę i patrzę na porośniętą bluszczem ścianę kamienicy naprzeciwko.
Jak się nazywa ta pora dnia? Przedświt. Dziwne, tego słowa się w zasadzie nie używa. W końcu wychodzę z plecakiem na opustoszałą ulice. Szczelniej owijam szalik i zapinam płaszcz, bo chłód jest przenikliwy. Kiedy idę w stronę dworca, świecące na pomarańczowo latarnie gasną, jedna po drugiej.
Peron jest pusty. Mój pociąg, nie zapowiedziany, powoli wtacza się na peron. Prawie go nie słychać. Kiedy wsiadam, drzwi zamykają się i już jedziemy.
Wagon nie ma przedziałów - ludzie porozkładani gdzie popadnie - na siedzeniach, oparci o stoliki, leżący na podłodze - są pogrążeni we śnie. Lawiruje miedzy nimi, starając się nikogo nie zdeptać. W końcu zajmuje swoje miejsce.

Patrze za okno. Widzę jak miasta powoli znikają, ustępują miejsca polom i lasom. Widzę drogi z nielicznymi samochodami, budki dróżników, fabryki, pojedyncze domy i koty. Wszystko jest przeraźliwie puste bez ludzi.
Choć czasem dostrzegam ich ślady. Rower oparty o drzewo, światło w oknie, namiot nad jeziorem. Gdzieś pewnie są sami ludzie, nawet jeśli to wszystko wygląda jak scenografia. Czuję się jak widz, który przyszedł do teatru za wcześnie.
Pociąg jest międzynarodowy, nowoczesny, w środku jest bardzo cicho i doskonale słyszę oddechy ludzi, ich pochrapywania, a mimo to czuje się strasznie samotny.
Znów patrze za okno, już nic nie widzę - krajobraz zmienił się  w rozmazaną plamę. Myślę o tych ludziach za oknem, o tym o której wstają, w jaki sposób robią kawę i o czym wtedy myślą. Przez chwile wydaje mi się, ze jestem gdzieś tam, że jestem kimś innym.
Nagle coś mnie oślepia. Gdzieś ponad pagórkami złoci się niebo. Jakiś facet obok wstaje, przeciąga się i idzie do toalety potrącając przy tym ludzi.